hayat tecrübelerden ibaret..

İstatiksel Programlama dersindeyim hoca bişeyler anlatıyor öyle bende boş boş bakıyorum tahtaya ; öküzün trene baktığı gibi.. Ama bu sefer öyle salakça bakınan ben değilim onu farkettim.. Zaten ne kadar baksan da bişey anlamıyorsun ki 50 kişilik sınıftan geçse geçse 5 kişi geçer diyorlar.. Her neyse sevgilim biz konumuza dönelim.. Nerde kalmıştık.. Heh hani dedim ya şimdi 5 kişi geçsin geçmesin bunlar benim umrumdamı ( Aslında başka kelime kullanıcaktım neyse ) .. Böyle saçma dersler yıldıramaz beni.. Zaten yıldırmış olsaydı yenik düşseydim ilk sana yenik düşerdim sevgilim.. Sana yenik düşseydim hayata yenik düşerdim.. Ama ben yılmadan usanmadan ısrarla hala seni seviyorum. Belki bazen abartıyorum seni anlatırken satırlarımda.. Abartılmayacak ne var ki sevgilim herşeyinle koskoca dünyasın gözümde.. Belki de artık ulaşılmaz olduğun için abartıyorum hislerimi.. Abartmak demişken bazı arkadaşlar öyle hep ben herkesten daha çok severim felan demesin. Herkes birbirine kıyasla daha çok seviyor sevdiğini,sevgilisini.. Aslında insan bazen abartmaya yanındakini kaybettiğinde başlıyor. Onu kalıptan kalıba sokuyor sanki dünyadaki herşeyden üstün tutuyor.. Yalan değil bende çok yaptım bunu belki sizde yaptınız.. Acı gerçek şu ki abartmak da bize birşeyleri geri sunmuyor..İnsanın duyguları bir süre sonra değişiyor ve şu psikoloji ortaya çıkıyor ; " Ulan benim yücelttiğim kadın/erkek bu muymuş.. " Ama siz yine beni dinlemeyin boşverin abartmaya devam edin ve daha sonra kendiniz görün yaşayarak öğrenin bazı şeyleri.. Yoksa nasıl tecrübe kazanabilirdik ki..